Vertel tegen iemand dat je naar een uitvoering van Rachmaninov door het ResidentieOrkest gaat en de kans is groot dat je een beetje raar wordt aangekeken. Klassieke muziek, symphony orkest, dat is allemaal oudbollig natuurlijk. Niet hip, swingend, sexy of opwindend natuurlijk.

Toegegeven, de gemiddelde leeftijd van de bezoeker ligt ruim boven dat van de LowLands bezoekers. Maar wat ik gister gezien heb, zou ook op LowLands niet misstaan: Symphonic Cinema.

Sergei Rachmaninov zag Arnold Böcklins beroemde schilderij ‘Die Toteninsel’ in 1907 in de vorm van een zwart-wit reproductie. In ieder geval niet het origineel want later beweerde hij dat als hij het werk in kleur had gezien hij nooit deze compositie geschreven zou hebben. De zwart-wit versie was echter inspiratie genoeg tot het schrijven een symfonisch gedicht met Böcklins schilderij als bron. Het is altijd lastig om de ene kunstvorm in de andere over te zetten en dat geldt zeker ook van beeldende kunst naar muziek.

En omdat een schilderij statisch is en muziek dynamisch, wordt het er niet makkelijker op. ‘Die Toteninsel’ van Böcklin is daarbij nog extra verstild, een bewegingsloos beeld als een symbolisch stilleven van de dood. Rachmaninov maakte van zijn ‘Dodeneiland‘ dan ook geen verhalende muziek.

Het schilderij en de muziek inspireerde Lucas van Woerkum tot het maken van de film ‘The Isle Of The Dead’. Hierin probeert hij Rachmaninovs onheilspellende orkestfantasie tot leven te wekken.

Tot zover niets nieuws

Tot gisteravond dan. Als zeer geslaagd expiriment, Symphonic Cinema, werd het muziekstuk door het Residentie Orkest gespeeld, terwijl de film live via iPad !!! door van Woerkum werd afgemonteerd en groot boven het orkest werd geprojecteerd. De filmregisseur als beeld-solist bij een orkest.