Evil tempts us with our weakness, with our desire for comfort, being comfortable, cautious, rational, civilised. What kind of civilisation are we fighting for, if we allow war crimes and genocide again? What kind of world are we leaving for our children and grandchildren if we only talk of the past and the future while ignoring murder and misery in the present?
This is not chess. This is not a battle between opposite colors, but of opposite values. Freedom, life and love versus tyranny, death and hatred.
Lying on your bed, looking at the ceiling, waiting for something to happen. And knowing all the time that you were meant for something better. Feeling it. Wanting it. But… how much can you take? How much can you take? How much can you take before you snap?
Het was 1983 en we gingen in Haarlem naar de bioscoop, mijn eerste kennismaking met David Bowie in Merry Christmas Mr. Lawrence. Over een Britse gevangene in een Japans gevangenis kamp op Java.
We waren 13, eigenlijk veel te jong voor de film (16+). Waarom we ooit binnen zijn gelaten snap ik nu nog niet. Achteraf beschouwd verklaart deze film wel een boel van mijn voorliefdes. Zo hou ik bijvoorbeeld van cello muziek, wie kent niet die schitterende soundtrack van Ryuichi Sakamoto.
Ik denk dat mijn fascinatie voor obscure Aziatische films duidelijk hier van afstamt. Met als vast middelpunt Takeshi Kitano. Hij is degene die uiteindelijke de beroemde woorden Merry Christmas Mr. Lawrence uitspreekt!!!! Denk aan films als Battle Royale, Zatoichi en Outrage. Ik verheug me nu alweer op het IFFR.
Uiteraard gaat het bij mij over films. Had je iets anders verwacht? Maar het ging over Bowie. Na de jaren tachtig ben ik hem eigenlijk uit het oog verloren. Tot ik nu precies drie jaar geleden op youtube de video Where Are We Now? tegen kwam. Een diep melancholisch nummer waarin Bowie opeens een oude man blijkt te zijn, met af en toe een glimp van vroeger. Ik vond en vind het briljant.
As long as there’s sun As long as there’s sun As long as there’s rain As long as there’s rain As long as there’s fire As long as there’s fire As long as there’s me As long as there’s you
I dreamed that I was walking And the two of us were talking Of all life’s mysteries The words that flow between friends Winding streams, without end I wanted you to see
But it can seem surprising When you find yourself alone And now the dark is rising And a brand new moon is born
Het is me vaak overkomen. Je ziet op Facebook of Instagram een aantal foto’s van een evenement voorbij komen en denkt bij jezelf “Waarom was ik daar niet bij?”. Meestal omdat je niet eens wist dat het evenement plaats vond!
Er zijn online genoeg agenda’s voor optredens, films, etc., maar er was nog geen centrale plek voor alle events die betrekking hebben op fotografie.
Daarom vanaf nu een agenda voor fotografie events in de ruimste zin van het woord. Het kunnen foto-walks en meetings zijn, maar ook tentoonstellingen, films, presentaties, alles wat maar enig zins interessant voor een fotograaf kan zijn.
Voor dit awesome project *kuch* heb ik een custom wordpress theme gebouwd, en dit gekoppeld aan een nieuw domein: wheretogo.photo
Weer zo’n onmisbare iconische foto, wie kent hem niet! “Men on a Rooftop” van René Burri, genomen te São Paulo in 1960.
De kernvraag bij deze foto is natuurlijk, wie zijn die mannen daar boven op het dak met hun lange schaduwen? Zoals het bij een goede foto hoort kan iedereen zijn eigen verhaal erin kwijt.
Teju Cole kon het echter niet langer aanzien, hij ging voor de New York Times op zoek naar het echte verhaal achter de foto. En met een kleine spoiler alert, wie die mannen nou echt zijn blijft een onopgelost mysterie.
Wie is er sneller, man of metro? Het plan is simpel, je neemt de metro, stapt uit bij een halte, rent naar de volgende halte en stapt weer in in dezelfde metro. Of het lukt? Kijk zelf maar!
