All this has led me to reassess what the photo tells us. I saw that the still-unidentified man clearly premeditated his stand well before the tanks were upon him; he didn’t dart out for the confrontation moments before. He seems calm and prepared — could he have been mentally unstable as some have suggested? He appears to be abandoned by those running for cover, yet he also seems to be clearing a path for them to do so.
I’ve also realized how strongly that image continues to resonate with people, underscoring the importance of a free — and well-staffed — press corps around the world. The visceral responses that the photo has evoked make me wish I had come forward with it publicly much sooner.
Over oorlog, angst en geweld willen we het op Baas van het Journaal niet hebben. Gelukkig kan je nu zelf meedoen tegen al die narigheid. Hoe ver zou jij ‘s nachts lopen uit angst voor geweld?
Rundskop, een misdaaddrama over boeren en gangsters tegen de achtergrond van de Belgische hormonenmaffia. Dat is de omschrijving die Pathé er aan geeft. Maar met die omschrijving doen ze de film van Michaël Roskam te kort. Ja, het gaat over boeren. En ja, het gaat over gangsters en de hormonenmaffia.
Het is veel meer. Het is een Vlaamse film-noir. Geen traag golvend schoon Limburg, een duister en onheilspellende omgeving met af en toe een bordeel. Een onafwendbaar noodlotsdrama dat de hoofdpersoon in de voice-over intro al aankondigd: “Gekloot zeit ge altijd.” Dat is het centrale thema van de film, kloten. Letterlijk en figuurlijk.
Schijnbaar toevallige gebeurtenissen leiden tot het onvermijdelijke. Een traumatisch ongeluk in het verleden, het weerzien met een oude vriend, een jeugdliefde, testosteron, steroïden, ondersteund door een briljante soundtrack en overtuigende rollen, het is kijken naar een niet te vermijden eruptie.
Ik was zeer onder de indruk van deze Belgische film. Ga kijken!
Choose life.
Choose a job.
Choose a career.
Choose a family,
Choose a fucking big television
Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin openers.
Choose good health, low cholesterol and dental insurance.
Choose fixed-interest mortgage repayments.
Choose a starter home.
Choose your friends.
Choose leisure wear and matching luggage.
Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics.
Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning.
Choose sitting on that couch watching mind-numbing sprit-crushing game shows stuffing fucking junk food into your mouth.
Choose rotting away at the end of it all, pishing you last in a miserable home nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself.
Choose your future. Choose life.
I could offer a million answers, all false.
The truth is, I’m a bad person, but that is gonna change.
I am going to change.
This is the last of that sort of thing. I’m cleaning up and moving on, going straight and choosing life.
I’m looking forward to it already.
I’m going to be just like you, the job, the family, the fucking big television, the washing machine, the car, the compact disc and electrical tin opener, good health, low cholesterol, dental insurance, mortgage, starter home, leisurewear, luggage, 3 piece suite, d.i.y., game shows, junk food, children, walks in the park, nine to five, good at golf, washing the car, choice of sweaters, family Christmas, indexed pension, tax exemption, clearing gutters, getting by, looking ahead to the day you die.
Op een maandag ochtend, 4 jaar geleden tijdens het IFFR, zag ik de film Ex Drummer. Een verfilming door Koen Mortier van het gelijknamige boek van Herman Brusselmans. Het was een zeer harde, rauwe, maar schitterende film over smerig en goor West Vlaanderen. De hoofdrolspeler gaat als sociaal expiriment drummen in een band met allemaal gehandicapten. Zijn handicap? Hij kan niet drummen. Als gewetenloos manipulator zorgt hij voor toenemende spanning, wat resulteert in haat, nijd, geweld en een apocalyptisch eind.
Het was een verrassende film, en toen ik zag dat er dit jaar tijdens het IFFR wederom een film van Koen Mortier vertoond zou worden, moest ik daar bij zijn. De beschrijving voor 22 mei ging als volgt:
Was Tiger-film Ex Drummer de mokerslag, dan is 22 mei het langzaam neerdalende stof na de knal. Over de onooglijke bewaker van het winkelcentrum waar een jongeman een rugzak vol explosieven opblaast. Hypnotiserende, verontrustende en ontroerende meditatie over liefde en levensangst.
Alsof ik getroffen werd door een moker. Keihard drong deze film bij me binnen. Iedereen voelt zich veilig als er een bewaker voor de deur staat. Maar die bewaker is ook een mens, niet anders dan jij of ik. Het is niet meer dan een vals gevoel. Volgens de regisseur in de Q&A na afloop gaat de film over de gedachte wat gaat er om in het hoofd van de bewakers die de terroristen van 11 september doorlieten. Hoe zijn zij die avond gaan slapen? Zijn zij schuldig? Wie is er schuldig? Is er wel iemand schuldig? Veel vragen en weinig antwoorden, die moet je diep in je zelf vinden.
(c) Terril Jones/Associated Press
