“ The Holy Grail ‘neath ancient Roslin waits.
Adorned in masters’ loving art, she lies.
The blade and chalice guarding o’er her gates.
She rests at last beneath starry skies. ”
https://www.facebook.com/hanszimmer/videos/10156752363389128/
“ The Holy Grail ‘neath ancient Roslin waits.
Adorned in masters’ loving art, she lies.
The blade and chalice guarding o’er her gates.
She rests at last beneath starry skies. ”
https://www.facebook.com/hanszimmer/videos/10156752363389128/
Het is vandaag alweer precies 32 jaar geleden dat de spaceshuttle Challenger tijdens vlucht STS-51-L explodeerde. In die tijd was ik gefascineerd door de muziek van Jean-Michel Jarre. Een van de astronauten, Ron McNair, zou een saxofoon solo opnemen tijdens die vlucht voor een nieuw project. Helaas heeft het nooit zo mogen zijn.
He’s a hero in my book!
Het is bijna 35 jaar geleden ( 7 maart 1983) dat dit iconische jaren 80 nummer uitkwam. 35 jaar, time flies! Soms kom je briljante pareltjes tegen op Youtube, het Orkestra Obsolete dat Blue Monday laat klinken alsof het in de jaren ’30 was opgenomen.
How does it feel to treat me like you do?
When you’ve laid your hands upon me and told me who you are
I thought I was mistaken, I thought I heard your words
Tell me how do I feel
Tell me now, how do I feel
En het orgineel natuurlijk:
It’s a shame
Such a shame
Number me with rage.
It’s a shame
Such a shame
Number me in haste.
Such a shame
This eagerness to change
It’s a shame.
https://youtu.be/poWQcBI4tOw
You are welcome to the world of tomorrow.
Via de filmschoolrejects kwam ik deze heerlijk positieve en opbeurende montage tegen over de wereld van morgen. De cinematografische post-apocalyptische wereld heeft ons gelukkig wel een paar lessen geleerd: Blijf binnen.
Als je dan toch naar buiten moet, geldt nog altijd het goede advies van Jenny aan Forrest!
Ik zie het goud aan de rand van de zon
Ik ben te oud om te weten waarom
Mijn trein op het foute perron
Breintrein zoekt nieuwe wagon
alweer uit België
Lying on your bed, looking at the ceiling, waiting for something to happen.
And knowing all the time that you were meant for something better.
Feeling it. Wanting it.
But… how much can you take? How much can you take?
How much can you take before you snap?
Een heerlijk duistere song van Yonderboi, met het onmiskenbare stemgeluid van Jack Nicholson uit de film The Witches of Eastwick. Ik hou enorm van dit soort wonderbaarlijke muziek, waar de vrolijkheid nou niet van afstraalt.
Suddenly I stop
But I know it’s too late
I’m lost in a forest
All alone
The girl was never there
It’s always the same
I’m running towards nothing
Again and again and again