The world's first human-android acting duo, called Android Theater Project, is the collaborative brainchild of noted Japanese playwright Oriza Hirata and the leading robotics scientist Hiroshi Ishiguro. "Sayonara" is a remakable android play and has been adapted to feature film by the acclaimed filmmaker Koji Fukada (Hospitalité, Au revoir l’été). In this film project the setting of the story is largely expanded, depicting time and space in a way which can only be achieved in film, examining life and death though the communication between dying human and immortal android.
Eigenlijk heb ik maar 3 woorden nodig om deze film te omschrijven. TRAAG, TRAGER, TRAAGST. Het gegeven van een androide verzorgster in een post nucleair Japan is mooi uitgangspunt. Maar het mag allemaal wel wat sneller zeg. Ik snap dat alles uitzichtloos en zinloos is, maar het had iets vlotter gemogen.
Seiji (Masanobu Ando) is a third generation "Gosei kai" gang member. He works to build up the group's strength. Meanwhile, a journalist (Tasuku Emoto) investigates a case that occurred 19 years ago. He meets Hayato (Masahiro Higashide), Daisuke (Kenta Kiritani) and Asami (Anna Tsuchiya).
Een schoolvoorbeeld van de klassieke neo-noir yakuza film. Er is ergens een groot onrecht gedaan, en de wraak zal zoet zijn. De bazen van de lokale gang voelen zich onaantastbaar, de benadeelden zullen ongenadig hard terugslaan.
Zo gaat het standaard maffia / yakuza script, en deze film voldoet precies aan je verwachtingen. Alle spanningen lopen op tot een zinderende finale, en zoals het script voorschrijft eindigt het in een compleet bloedbad met dood en verderf.
Geen verrassingen, maar wel een hele goeie invulling.
A man with a wife and child attempts to run off with a hostess, but he doesn’t show up at the place they agreed to meet. The hostess continues to wait fully aware he won’t come. Then a man calls out to her…. “The Dork, The Girl, and The Douchebag,” the latest film in three years by OKUDA Yosuke who made his commercial film debut with “Tokyo Playboy Club” (11), is a powerful ensemble drama intertwining a drug dealer, a yakuza, an ex-convict youth, and others. It can be said the film inherits the setting of his previous work, but the intense realism exhibited in the raw chaos far exceeds the previous film and amply points to OKUDA’s future potential. Portraying the complex male character who only lives for violence, OKUDA’s talents as an actor should also not be overlooked.
Een smeerlap is het, de regisseur en hoofdrolspeler uit deze film. Ronselt / verdooft vrouwen in zijn bar en verkoopt ze aan de lokale yakuza bazen. Dan moet je natuurlijk niet een vrouw verdoven die al eigendom van de yakuza is. Foutje, bedankt, nou moet je betalen, en flink ook.
Een heerlijk smerig, maar matige film, met af en toe wel heel realistisch geweld.
Tetsuo (Kiyohiko Shibukawa) is a lowlife. A film director with a small indie hit many years back, yet he has never gotten any further as he refuses to go against his 'artistic integrity'.
Zoals het Goede Doel ooit al zong, “Als het gaat om geld, als het gaat om vrouwen, wie kun je dan vertrouwen?” Deze film draait om de hypocretie in de Japanse B-film scene.
De regisseurs en de producers zijn op zoek naar inspiratie (lees sex), en vinden die vooral in hele jonge actrices. Hele jonge actrices zijn op zoek naar de hoofdrol in de volgende succes film en hebben daar alles voor over (lees sex).
Er is geen geld, er is geen film, er is alleen het verlies van onschuld. Een heerlijke zwarte komedie uit Japan.
Laila sets out on a road trip to Pattani, one of the three southernmost Thai provinces, to visit her long-lost aunt. Her brother and his friend are tagging along. The three take off from Bangkok during a time when the capital is going through radical conflict. Being from the city has prevented them from realizing much about the violent outbreaks that have been occurring around Pattani for many years. Meeting a suspicious soldier sent to fight the insurgents, the four head together to find Laila's aunt, where the route is leading them to discover a land stranger than that they are familiar with.
Drie mensen in een auto. Ah, een road movie dus. Wie ze zijn, wat ze doen, het is niet duidelijk. Ze zijn wel duidelijk verdwaald. Wat ze gaan doen maakt de titel helder. Op weg naar een eiland, voor een begrafenis. Van wie is dan weer niet duidelijk.
Er valt al snel een woord op in mijn intro. Duidelijk. Dat is deze film niet. De Q&A na afloop met de director maakte het ook niet helder. Iets over Utopia, een verlangen naar vrede. Met Bach, want dat was romantisch.
The truth is like poetry. And most people fucking hate poetry.
The Big Short vertelt het verhaal over een aantal investeerders die als eerste door hebben dat er iets niet klopt in de Amerikaanse huizenmarkt. En in 2007 merkte de rest van de wereld de keiharde gevolgen.
Niet een film waar je erg vrolijk van wordt, hoewel het af en toe best grappig is. De conclusie is simpel en keihard. We’ve been fucked.
In the horror of 1944 Auschwitz, a prisoner forced to burn the corpses of his own people finds moral survival trying to save from the flames the body of a boy he takes for his son.
Het begint wazig. We zien iets van beweging. Langzaam herken je er mensen in. Ze komen dichterbij. Op één meter voor de camera stopt een man. Het is Saul. We blijven hem anderhalf uur lang volgen, we wijken letterlijk geen meter van zijn zijde. Van alles wat er om ons heen gebeurd zien we slechts enkele gruwelijke detais, we horen vooral SCHNELL!!
Het is het verhaal van Saul, een Hongaarse Jood tewerk gesteld in een Sonderkommando, een groep van gevangenen die in vernietigingskampen onder dwang moesten meehelpen met het moord- en vernietigingsproces tijdens de Holocaust.
Deze film kwam als een redelijke mokerslag binnen. Door van zo dichtbij te filmen waan je jezelf in een hele benauwde beklemmende sfeer. Geen entertainment, maar een film die je diep raakt. Ik geef 4,5 sterren aan deze Hongaarse inzending voor beste buitenlandse film van de 2016 Oscars.
Het was 1983 en we gingen in Haarlem naar de bioscoop, mijn eerste kennismaking met David Bowie in Merry Christmas Mr. Lawrence. Over een Britse gevangene in een Japans gevangenis kamp op Java.
We waren 13, eigenlijk veel te jong voor de film (16+). Waarom we ooit binnen zijn gelaten snap ik nu nog niet. Achteraf beschouwd verklaart deze film wel een boel van mijn voorliefdes. Zo hou ik bijvoorbeeld van cello muziek, wie kent niet die schitterende soundtrack van Ryuichi Sakamoto.
Ik denk dat mijn fascinatie voor obscure Aziatische films duidelijk hier van afstamt. Met als vast middelpunt Takeshi Kitano. Hij is degene die uiteindelijke de beroemde woorden Merry Christmas Mr. Lawrence uitspreekt!!!! Denk aan films als Battle Royale, Zatoichi en Outrage. Ik verheug me nu alweer op het IFFR.
Uiteraard gaat het bij mij over films. Had je iets anders verwacht? Maar het ging over Bowie. Na de jaren tachtig ben ik hem eigenlijk uit het oog verloren. Tot ik nu precies drie jaar geleden op youtube de video Where Are We Now? tegen kwam. Een diep melancholisch nummer waarin Bowie opeens een oude man blijkt te zijn, met af en toe een glimp van vroeger. Ik vond en vind het briljant.
As long as there’s sun As long as there’s sun As long as there’s rain As long as there’s rain As long as there’s fire As long as there’s fire As long as there’s me As long as there’s you
Never underestimate a man with everything to lose.
20151 h 40 min
Click an icon to see more
Overview
Adam Jones is a Chef who destroyed his career with drugs and diva behavior. He cleans up and returns to London, determined to redeem himself by spearheading a top restaurant that can gain three Michelin stars.
Goed, beter, best. Kijken naar Burnt deed me heel erg denken aan Sergio Herman, Fucking Perfect. Goed is niet goed genoeg, beter is nog steeds niet goed genoeg. En perfect is eigenlijk ook nog niet genoeg. Het is nooit genoeg, het moet altijd beter.
Natuurlijk gaat het Hollywood cliché-boek weer open, de alleenstaande moeder, vijandigheid tegen voormalige vrienden, maffia bad guys, het is allemaal redelijk voorspelbaar.
Anders. Na afloop van de film kwam ik oud Mangrove collega JP tegen. We waren het er snel over eens, the hateful eight is vooral anders.
Zoals we gewend zijn na Inglourious Basterds met een van de mooiste openings scènes ooit, begint de film traag. Heel traag, maar wel met schitterende weidse beelden van een sneeuw overgoten Wyoming.
Daarna volgt er een lang schimmenspel, wat is waar, wat is deels waar en wat is totaal gelogen. Uiteraard met de scherpe snelle dialogen als in andere Tarantino films. Wie zijn die 8 figuren in een afgelegen herberg? En spoiler alert, zijn het er wel 8? En waar komt al die haat vandaan?
De echte Tarantino fan zal niet worden teleurgesteld. Na een lange opmaat volgt er een verwacht bloederig mayhem. Met extra splatter en gore. Het blijft Tarantino!
