Lying on your bed, looking at the ceiling, waiting for something to happen.
And knowing all the time that you were meant for something better.
Feeling it. Wanting it.
But… how much can you take? How much can you take?
How much can you take before you snap?
Een heerlijk duistere song van Yonderboi, met het onmiskenbare stemgeluid van Jack Nicholson uit de film The Witches of Eastwick. Ik hou enorm van dit soort wonderbaarlijke muziek, waar de vrolijkheid nou niet van afstraalt.
Het epische duel tussen Harmonica en Frank aan het eind van Once upon a tim in the West. Waarin eindelijk duidelijk wordt wat de rol van die harmonica toch is.
Het was 1983 en we gingen in Haarlem naar de bioscoop, mijn eerste kennismaking met David Bowie in Merry Christmas Mr. Lawrence. Over een Britse gevangene in een Japans gevangenis kamp op Java.
We waren 13, eigenlijk veel te jong voor de film (16+). Waarom we ooit binnen zijn gelaten snap ik nu nog niet. Achteraf beschouwd verklaart deze film wel een boel van mijn voorliefdes. Zo hou ik bijvoorbeeld van cello muziek, wie kent niet die schitterende soundtrack van Ryuichi Sakamoto.
Even tussendoor, Sakamoto is trouwens ook de componist van het schitterende slotnummer in Babel van Alejandro González Iñárritu. Dezelfde die vorig jaar een Oscar won voor Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) en waarschijnlijk ook een voor The Revenant.
Ik denk dat mijn fascinatie voor obscure Aziatische films duidelijk hier van afstamt. Met als vast middelpunt Takeshi Kitano. Hij is degene die uiteindelijke de beroemde woorden Merry Christmas Mr. Lawrence uitspreekt!!!! Denk aan films als Battle Royale, Zatoichi en Outrage. Ik verheug me nu alweer op het IFFR.
Uiteraard gaat het bij mij over films. Had je iets anders verwacht? Maar het ging over Bowie. Na de jaren tachtig ben ik hem eigenlijk uit het oog verloren. Tot ik nu precies drie jaar geleden op youtube de video Where Are We Now? tegen kwam. Een diep melancholisch nummer waarin Bowie opeens een oude man blijkt te zijn, met af en toe een glimp van vroeger. Ik vond en vind het briljant.
As long as there’s sun
As long as there’s sun
As long as there’s rain
As long as there’s rain
As long as there’s fire
As long as there’s fire
As long as there’s me
As long as there’s you
Guess there’s just me now. ☹
I dreamed that I was walking
And the two of us were talking
Of all life’s mysteries
The words that flow between friends
Winding streams, without end
I wanted you to see
But it can seem surprising
When you find yourself alone
And now the dark is rising
And a brand new moon is born
If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?
Alweer uit België.
Je hebt de hyperactieve neurotische Sherlock, je hebt de arrogante autistische Sherlock. Nu is er Sherlock als oudere man. Een oudere man met de bijbehorende kwalen, ouderdom, geheugenverlies, beginnende dementie.
Dingen die niet echt handig zijn als je toch nog die ene oude onopgeloste zaak wilt oplossen. Zie hier in het kort het plot van de film. Voeg daarbij de tegenstrijdigheden tussen de nog altijd aanwezige logica en zaken van het hart. Word ik nou langzaam gek, laat mijn geheugen me in de steek, of is het echt niet logisch? En voor alle duidelijkheid, liefde is natuurlijk nooit logisch.
Een schitterende Ian McKellen (je weet wel, die grote tovenaar van de smurfen) speelt de nog immer elegante en stijlvolle speurder.
Ik geef het een 8/10, een aanrader.
How to achieve Total World Domination?
Ace it
Start with the reign
Black video
Black video
Zomerse muziek uit België.
Wees gerust! Niet weer zo’n grote beslissing als stoppen bij Mangrove, dit keer veel leuker.
Een fraai vimeo filmpje met de eerste en laatste frames van 55 films naast elkaar. Sommigen zijn opvallend gelijk, andere totaal verschillend. Ik herkende ongeveer de helft.
Wie is er sneller, man of metro? Het plan is simpel, je neemt de metro, stapt uit bij een halte, rent naar de volgende halte en stapt weer in in dezelfde metro. Of het lukt? Kijk zelf maar!
Ik heb een grote voorliefde voor verlaten en vervallen plaatsen en gebouwen. Wie raakt er nou niet geïnspireerd door de schoonheid van het verval, door de triestheid van het eenzame. het langzame sterven van verlaten oude gebouwen.
Architecture & Design maakte een overzicht van 39 schitterende verlaten plaatsen: http://www.architecturendesign.net/the-39-most-haunting-abandoned-places-in-the-world/ Op nummer 1 de bij iedereen bekende , bijna iconische foto’s van de speeltuin in Pripyat nabij Chernobyl.
In Rotterdam is er het karakteristieke verlaten oude Postkantoor aan de Coolsingel. En laat ik nou zo gelukkig zijn dat ik er mijn eigen kantoor in heb kunnen vestigen!
