Lying on your bed, looking at the ceiling, waiting for something to happen. And knowing all the time that you were meant for something better. Feeling it. Wanting it. But… how much can you take? How much can you take? How much can you take before you snap?
Het epische duel tussen Harmonica en Frank aan het eind van Once upon a tim in the West. Waarin eindelijk duidelijk wordt wat de rol van die harmonica toch is.
Het was 1983 en we gingen in Haarlem naar de bioscoop, mijn eerste kennismaking met David Bowie in Merry Christmas Mr. Lawrence. Over een Britse gevangene in een Japans gevangenis kamp op Java.
We waren 13, eigenlijk veel te jong voor de film (16+). Waarom we ooit binnen zijn gelaten snap ik nu nog niet. Achteraf beschouwd verklaart deze film wel een boel van mijn voorliefdes. Zo hou ik bijvoorbeeld van cello muziek, wie kent niet die schitterende soundtrack van Ryuichi Sakamoto.
Ik denk dat mijn fascinatie voor obscure Aziatische films duidelijk hier van afstamt. Met als vast middelpunt Takeshi Kitano. Hij is degene die uiteindelijke de beroemde woorden Merry Christmas Mr. Lawrence uitspreekt!!!! Denk aan films als Battle Royale, Zatoichi en Outrage. Ik verheug me nu alweer op het IFFR.
Uiteraard gaat het bij mij over films. Had je iets anders verwacht? Maar het ging over Bowie. Na de jaren tachtig ben ik hem eigenlijk uit het oog verloren. Tot ik nu precies drie jaar geleden op youtube de video Where Are We Now? tegen kwam. Een diep melancholisch nummer waarin Bowie opeens een oude man blijkt te zijn, met af en toe een glimp van vroeger. Ik vond en vind het briljant.
As long as there’s sun As long as there’s sun As long as there’s rain As long as there’s rain As long as there’s fire As long as there’s fire As long as there’s me As long as there’s you
I dreamed that I was walking And the two of us were talking Of all life’s mysteries The words that flow between friends Winding streams, without end I wanted you to see
But it can seem surprising When you find yourself alone And now the dark is rising And a brand new moon is born
Dingen die niet echt handig zijn als je toch nog die ene oude onopgeloste zaak wilt oplossen. Zie hier in het kort het plot van de film. Voeg daarbij de tegenstrijdigheden tussen de nog altijd aanwezige logica en zaken van het hart. Word ik nou langzaam gek, laat mijn geheugen me in de steek, of is het echt niet logisch? En voor alle duidelijkheid, liefde is natuurlijk nooit logisch.
Een schitterende Ian McKellen (je weet wel, die grote tovenaar van de smurfen) speelt de nog immer elegante en stijlvolle speurder.
Wees gerust! Niet weer zo’n grote beslissing als stoppen bij Mangrove, dit keer veel leuker.
Een fraai vimeo filmpje met de eerste en laatste frames van 55 films naast elkaar. Sommigen zijn opvallend gelijk, andere totaal verschillend. Ik herkende ongeveer de helft.
Wie is er sneller, man of metro? Het plan is simpel, je neemt de metro, stapt uit bij een halte, rent naar de volgende halte en stapt weer in in dezelfde metro. Of het lukt? Kijk zelf maar!
Ik heb een grote voorliefde voor verlaten en vervallen plaatsen en gebouwen. Wie raakt er nou niet geïnspireerd door de schoonheid van het verval, door de triestheid van het eenzame. het langzame sterven van verlaten oude gebouwen.
In Rotterdam is er het karakteristieke verlaten oude Postkantoor aan de Coolsingel. En laat ik nou zo gelukkig zijn dat ik er mijn eigen kantoor in heb kunnen vestigen!