Het was 1983 en we gingen in Haarlem naar de bioscoop, mijn eerste kennismaking met David Bowie in Merry Christmas Mr. Lawrence. Over een Britse gevangene in een Japans gevangenis kamp op Java.
We waren 13, eigenlijk veel te jong voor de film (16+). Waarom we ooit binnen zijn gelaten snap ik nu nog niet. Achteraf beschouwd verklaart deze film wel een boel van mijn voorliefdes. Zo hou ik bijvoorbeeld van cello muziek, wie kent niet die schitterende soundtrack van Ryuichi Sakamoto.
Ik denk dat mijn fascinatie voor obscure Aziatische films duidelijk hier van afstamt. Met als vast middelpunt Takeshi Kitano. Hij is degene die uiteindelijke de beroemde woorden Merry Christmas Mr. Lawrence uitspreekt!!!! Denk aan films als Battle Royale, Zatoichi en Outrage. Ik verheug me nu alweer op het IFFR.
Uiteraard gaat het bij mij over films. Had je iets anders verwacht? Maar het ging over Bowie. Na de jaren tachtig ben ik hem eigenlijk uit het oog verloren. Tot ik nu precies drie jaar geleden op youtube de video Where Are We Now? tegen kwam. Een diep melancholisch nummer waarin Bowie opeens een oude man blijkt te zijn, met af en toe een glimp van vroeger. Ik vond en vind het briljant.
As long as there’s sun As long as there’s sun As long as there’s rain As long as there’s rain As long as there’s fire As long as there’s fire As long as there’s me As long as there’s you
Never underestimate a man with everything to lose.
20151 h 40 min
Click an icon to see more
Overview
Adam Jones is a Chef who destroyed his career with drugs and diva behavior. He cleans up and returns to London, determined to redeem himself by spearheading a top restaurant that can gain three Michelin stars.
Goed, beter, best. Kijken naar Burnt deed me heel erg denken aan Sergio Herman, Fucking Perfect. Goed is niet goed genoeg, beter is nog steeds niet goed genoeg. En perfect is eigenlijk ook nog niet genoeg. Het is nooit genoeg, het moet altijd beter.
Natuurlijk gaat het Hollywood cliché-boek weer open, de alleenstaande moeder, vijandigheid tegen voormalige vrienden, maffia bad guys, het is allemaal redelijk voorspelbaar.
Anders. Na afloop van de film kwam ik oud Mangrove collega JP tegen. We waren het er snel over eens, the hateful eight is vooral anders.
Zoals we gewend zijn na Inglourious Basterds met een van de mooiste openings scènes ooit, begint de film traag. Heel traag, maar wel met schitterende weidse beelden van een sneeuw overgoten Wyoming.
Daarna volgt er een lang schimmenspel, wat is waar, wat is deels waar en wat is totaal gelogen. Uiteraard met de scherpe snelle dialogen als in andere Tarantino films. Wie zijn die 8 figuren in een afgelegen herberg? En spoiler alert, zijn het er wel 8? En waar komt al die haat vandaan?
De echte Tarantino fan zal niet worden teleurgesteld. Na een lange opmaat volgt er een verwacht bloederig mayhem. Met extra splatter en gore. Het blijft Tarantino!
Iconische woorden, iconische beelden, wie herkent niet de geluiden van een light saber of de mechanische stem van Darth Vader. Mijn verwachtingen voor episode VII waren dan ook hooggespannen.
Het resultaat was in mijn ogen wat tegenvallend. Natuurlijk, schitterende beelden, acties, awesome robotjes. Maar ik vond het vooral een herhaling van zetten, niet heel bijster origineel. Dit keer geen fully operational Death Star, maar een fully operational Starkiller Base. Geen Republic met zijn Stormtroopers, maar First Order met zijn Stormtroopers. Vol met nazi symboliek, weer niets nieuws. Geen Darth Vader met zijn helm en rode light saber, maar Kylo Ren met zijn helm en rode light saber. En ja hoor, weer een stemvervormer. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Slecht is het niet hoor, maar ik had meer verwacht. Het had een stuk duisterder gemogen, minder voorspelbaar. Ik geef het drie sterren. Wie weet is deel 8 beter.
I dreamed that I was walking And the two of us were talking Of all life’s mysteries The words that flow between friends Winding streams, without end I wanted you to see
But it can seem surprising When you find yourself alone And now the dark is rising And a brand new moon is born
Het is me vaak overkomen. Je ziet op Facebook of Instagram een aantal foto’s van een evenement voorbij komen en denkt bij jezelf “Waarom was ik daar niet bij?”. Meestal omdat je niet eens wist dat het evenement plaats vond!
Er zijn online genoeg agenda’s voor optredens, films, etc., maar er was nog geen centrale plek voor alle events die betrekking hebben op fotografie.
Daarom vanaf nu een agenda voor fotografie events in de ruimste zin van het woord. Het kunnen foto-walks en meetings zijn, maar ook tentoonstellingen, films, presentaties, alles wat maar enig zins interessant voor een fotograaf kan zijn.
Voor dit awesome project *kuch* heb ik een custom wordpress theme gebouwd, en dit gekoppeld aan een nieuw domein: wheretogo.photo
Weer zo’n onmisbare iconische foto, wie kent hem niet! “Men on a Rooftop” van René Burri, genomen te São Paulo in 1960.
De kernvraag bij deze foto is natuurlijk, wie zijn die mannen daar boven op het dak met hun lange schaduwen? Zoals het bij een goede foto hoort kan iedereen zijn eigen verhaal erin kwijt.
Teju Cole kon het echter niet langer aanzien, hij ging voor de New York Times op zoek naar het echte verhaal achter de foto. En met een kleine spoiler alert, wie die mannen nou echt zijn blijft een onopgelost mysterie.
Dingen die niet echt handig zijn als je toch nog die ene oude onopgeloste zaak wilt oplossen. Zie hier in het kort het plot van de film. Voeg daarbij de tegenstrijdigheden tussen de nog altijd aanwezige logica en zaken van het hart. Word ik nou langzaam gek, laat mijn geheugen me in de steek, of is het echt niet logisch? En voor alle duidelijkheid, liefde is natuurlijk nooit logisch.
Een schitterende Ian McKellen (je weet wel, die grote tovenaar van de smurfen) speelt de nog immer elegante en stijlvolle speurder.
