Ja hoor, het is weer eens zover. Dudok appeltaart, fotografie, vier enthousiastelingen, een paar goeie ideeën, heel veel snode plannen, total world domination, er zit iets moois aan te komen. Ik verklap nog helemaal niks!
Vrije tijd is zo overgewaardeerd.
Stel, je bent een klein robotje. Je heet Curiosity. Je rijdt rond op een lege rode planeet. Wat anders te doen dan selfies nemen met je camera’s.
Bekijk ook de reportage van The Verge over wat al dat rode Mars stof doet met het kleine robotje.
Wees gerust! Niet weer zo’n grote beslissing als stoppen bij Mangrove, dit keer veel leuker.
Een fraai vimeo filmpje met de eerste en laatste frames van 55 films naast elkaar. Sommigen zijn opvallend gelijk, andere totaal verschillend. Ik herkende ongeveer de helft.
Het werd al lang over gefluisterd in de wandelgangen, verscholen gesprekken bij het koffie apparaat. Zouden de geruchten echt waar zijn?
Over twee weken, op 26 februari heb ik exact zevenenveertighonderd dagen bij Mangrove gewerkt. 4700 dagen! Om er maar eens een mooi cliché in te gooien, da’s zeg maar best wel lang. Tegelijkertijd is het ook wel genoeg. Na bijna 13 jaar is het tijd voor iets anders. Insert John Cleese:
And now for something completely different….
Nee, ik ga niet opeens geiten fokken in de uitlopers van de Andes of mezelf herontdekken als garnalenvisser in IJsland. (Daar ben ik al geweest, fucking koud!)
Wat dan wel? Vertel! Vertel! Een deel van mijn tijd ga ik Chief iOS spelen bij de startup Banda. Daar gaat u nog heel veel van horen. Uiteraard moet ik met de laatste trend mee en ga ik daarnaast als freelancer aan de slag. Ja ja, je leest het goed, weer zo’n ZZP-er erbij.
Om mezelf gelijk maar schaamteloos te promoten, zoek je nog een awesome freelance iOS of Android developer? Hier is er een!
Ik wil graag weten hoe en waarom dingen werken. In deze mooie wereld met internet kan ik daarin helemaal los gaan. Zo heb ik de afgelopen twee maanden tot in detail geleerd hoe het GPS systeem nou echt werkt. De laatste tijd ben ik ook gaan onderzoeken hoe ik nou eigenlijk werk. Uit een personality test blijk ik een ISFJ te zijn. Een Introversion, Sensing, Feeling, Judging personality. Kort samengevat:
ISFJs are true altruists, meeting kindness with kindness-in-excess and engaging the work and people they believe in with enthusiasm and generosity.
Mijn sterke punten volgens ISFJ zijn ondersteuning, betrouwbaar, geduldig (nou…), observerend, enthousiast, loyaal, hard werkend en pragmatisch. Daar kan ik me aardig in herkennen. Ook zijn er natuurlijk de zwakke kanten: bescheiden, verlegen, gevoelens onderdrukken, dingen te persoonlijk nemen, te veel willen doen, niet zo goed tegen verandering kunnen en te goed gelovig zijn.
Te veel willen doen, dat klinkt bekend! Zo ben ik naast de CTO vanFavolane ook de developer van Urban Photo Collective, de Chief iOS bijBanda, een van de mobile developers bij Mangrove en de eigenaar vanRools Magic Touch. Dat is best veel al zeg ik het zelf.
Het resultaat van een jaar lang hard en soms wat chaotisch werken is uiteraard onvermijdbaar en zeer voorspelbaar. Rool is een beetje moe. Niet burnout moe, maar wel een beetje overwerkt.
Gelukkig ben ik sinds begin december vrij, ik heb een maand lang (bijna) niets gedaan. Langzaam gaat de vermoeidheid weg en komt de energie terug. Om een herhaling te voorkomen, moet er iets veranderen. Zoveel is me ondertussen wel duidelijk. Komend jaar gaat een jaar van veranderingen voor me worden. Een lijstje met mijn goede voornemens:
PS: Het doodshoofd is een van de schitterende glazen lampen gezien bijEscher in het Paleis
Ik ga eigenlijk altijd net te lang door met werken. Meestal heb ik niet zo’n behoefte aan vakantie, laat mij maar lekker door prutsen aan een project of studie. Dan komt het vanzelf wel af. Daarmee creëer ik ruimte in mijn hoofd. Als ik het gevoel krijg dat ik het niet af ga krijgen ben ik ook heel goed in het negeren daarvan trouwens, schept eveneens ruimte in mijn hoofd.
Helaas is mijn lichaam het daar niet altijd mee eens. Van al dat lange werken word ik toch wel eens moe. (Gek hè?) Ook dat gevoel kan ik lang negeren, maar op een gegeven moment besluit ik dan om maar een weekje vrij te nemen. Zo ook de afgelopen week.
Heerlijk vrij, tijd om alle dingen te doen die ik de hele tijd uitstel. Je weet wel, die lijstjes in je hoofd waar je nu eindelijk de tijd voor hebt. Gaan naar de tentoonstelling van Vivian Maier in FOAM, of Marc Cohenin het FotoMuseum.
Maar helaas, meestal heb ik de eerste paar dagen van zo’n vrije week maar weinig energie om überhaupt leuke dingen te gaan doen. Heel veel meer dan naar de bioscoop gaan zit er niet in. Aanraders: Locke, The Drop, Aanmodderfakker. Epic: Interstellar. Matig: The Equalizer. Klein lichtpuntje was de leuke date in Utrecht.
En na die paar dagen houdt mijn lichaam echt op, twee dagen in bed / op de bank luieren. Body shuts down. Samengevat als blegh! Geen energie, snotterig, stijfjes, koud. Kachel op 20 graden en een dekentje om.
Aan het einde van de week, zo zondag middag, dan gaat het wel weer, en kan ik maandag weer aan het werk. Niet de beste besteding van mijn vrije week. Things have got to change.
Ik heb van ‘t leven vrijwel niets verwacht,
‘t Geluk is nu eenmaal niet te achterhalen.
Wat geeft het? – In de koude voorjaarsnacht
Zingen de onsterfelijke nachtegalen.
J.C. Bloem (1887-1966)
Uit: Avond (1950)
Leica 100 is een ode aan de fotografie. Volgens eigen zeggen niet zo zeer de uitvinder van fotografie, maar van fotografie. Laat ik het er maar op houden dat de meningen daarover nogal verschillen.
Het resultaat van Leica Gallery Sao Paolo en agency F/Nazca Saatchi & Saatchi is toch een schitterende recreatie van 35 iconische foto’s. Niet allemaal met Leica geschoten, maar wel beroemd, berucht en/of opvallend.
Zo herkende ik onder andere de Migrant Mother van Dorothea Lange,The Terror of War (Napalm Girl) van Nick Ut, V-J Day in New York van David Eisenstaedt, de world press photo winnaar van 2012 Samuel Aranda, Gun 1, New York van William Klein, Burning Monk Thích Quảng Đức van Malcolm Browne, Tank Man by Stuart Franklin, Self-portrait with wife June and models van Helmut Newton en de Falling Soldier van Robert Capa.
More on Helmut Newton at Artsy.net
Ik haat ziek zijn!
Vroeger (Opa spreekt) was ik eigenlijk nooit ziek. Af en toe een verkoudheid, daar hield het wel me op. Wel wat lichamelijke ongemakken, had ik maar geen American Football moeten spelen. Drie jaar geleden bij thuiskomst van een weekje London werd ik geveld door een bacteriële longontsteking. Anderhalve maand was ik uit de roulatie, ik kon echt helemaal niets meer. Snap nu wat COPD patiënten meemaken, een totaal gebrek aan energie.
Sindsdien wordt ik om de drie tot vier maanden wel een keertje ziek. Deze week geveld door een keelontsteking. Gelijk weer een energie niveau van een lege batterij. Lig ik maar een beetje in bed en op de bank te hangen. Te slap om goed na te kunnen denken om ook maar iets te programmeren.
Elke keer weer rustig aan doen (kan ik niet) en genezen. En weer opnieuw conditie opbouwen door hardlopen, weer opnieuw kracht opbouwen en aansterken. Ik baal er wel een beetje van.
Vandaag dan maar overgegeven aan de ziekte. Rustig aan, kopje thee met honing. Maar eigenlijk wil ik gewoon beter zijn.
Weer zo’n awesome foto die bij een gruwelijk verhaal hoort. Toen John Stanmeyer, u weet wel, de winnaar van de World Press Photo of the Year 2014 met de vluchtelingen die wanhopig telefoonsignalen hopen te ontvangen, hoorde van de enorme vluchtelingenstroom vanuit Syrië naar Turkije, moest dat worden vast gelegd.
De wanhoop spat bijna van het scherm af. Te gruwelijk, en tegelijkertijd schitterende foto’s.
Meer info via http://news.nationalgeographic.com/news/2014/09/1409021-syria–turkey-refugees-islamic-state-pictures-photography/